نوآوری مهم‌تر در طراحی کپسول، استفاده از ذرات ریز منیزیم در پوشش بیرونی است. این ذرات در زمان آزاد‌شدن، حباب‌های هیدروژن تولید می‌کنند که به پخش سریع‌تر داروی اول کمک می‌کند. از سوی دیگر، خاصیت قلیایی منیزیم باعث خنثی‌شدن اسید معده شده و شرایط لازم برای آزادسازی بخش دوم دارو را فراهم می‌کند.
پژوهشگران برای سنجش طراحی، از سه دوز رنگی لوودوپا، داروی پارکینسون، در کپسول استفاده کردند. در محیطی شبیه معده، مشاهده شد که دوز اول همراه با منیزیم به‌سرعت آزاد شد، درحالی‌که دو بخش دیگر به‌تدریج و با فاصله زمانی آزاد شدند.
بیماران دیگر به زمان‌بندی دقیق برای مصرف دارو نیاز ندارند
انتخاب لوودوپا بی‌دلیل نبود. به اعتقاد پژوهشگران، ثابت‌ماندن سطح این دارو در خون، به کاهش علائم بیماران مبتلا به پارکینسون کمک زیادی می‌کند. امل عباس، نویسنده‌ی اصلی مطالعه، توضیح می‌دهد: «اگر سطح دارو بیش‌از‌حد پایین بیاید، بیمار دچار لرزش و مشکلات حرکتی می‌شود. اما اگر بتوانیم سطح آن را ثابت نگه داریم، می‌توانیم تحرک بیمار را نیز ثابت نگه داریم. کپسول ما می‌تواند این ثبات را در طول روز حفظ کند تا بیماران دیگر نگران زمان‌بندی دقیق مصرف دارو نباشند.»
امل عباس کاربردهای گسترده‌تری برای این کپسول متصور است. به‌عنوان نمونه، در درمان بیماری‌های قلبی می‌توان داروی آسپرین را در صبح، بتابلاکر را بعدازظهر و داروی کلسترول را شب‌ها آزاد کرد.
گام‌های بعدی در این مسیر، شامل انجام آزمایش‌های درون‌تنی، افزایش دوام اثر کپسول برای بیش از یک روز و بررسی امکان آزادسازی دارو در بخش‌های پایین‌تر دستگاه گوارش است. همچنین، امل عباس برای تسریع توسعه‌ی این فناوری، یک استارتاپ تأسیس کرده است.
نتایج کامل پژوهش در نشریه علمی Matter منتشر شده است.
