بازار سهام در نقطه‌ای ایستاده که نه نشانی از اطمینان دارد و نه نشانه‌ای قطعی از بحران؛ وضعیتی میان دوگانه‌ی ترس و امید. واگرایی بین شاخص کل و هم‌وزن، در کنار خروج همزمان پول حقیقی با وجود رشد ارزش معاملات، تصویری متناقض از رفتار سرمایه‌گذاران ترسیم کرده است.
عملکرد متفاوت صندوق‌ها نیز این دوگانگی را پررنگ‌تر کرده؛ جایی که صندوق‌های اهرمی در حال عقب‌نشینی‌اند، اما بازار مشتقه همچنان نشانه‌هایی از ریسک‌پذیری را بروز می‌دهد.
در پس‌زمینه‌ی این نوسانات، بازار توافقی و دلار چند نرخی به متغیر اصلی اثرگذار بر بازار تبدیل شده و نبود شفافیت در سیاست‌گذاری، فضای سرمایه‌گذاری را شکننده‌تر کرده است. همزمان، رشد تورم و تغییرات کارمزد صندوق‌ها، هزینه و پیچیدگی معاملات در بازار اختیار معامله را بالا برده و باعث افزایش نوسان‌پذیری در ابزارهای مالی شده است.
سرمایه‌گذاران در چنین شرایطی، با بازاری مواجه‌اند که هر بخش آن پیام متفاوتی مخابره می‌کند؛ یک‌سو هشدار می‌دهد، سوی دیگر امیدواری را زنده نگه داشته.
