جلسه مخفیانه جزیره جکیل، به‌خوبی نشان داد که چگونه حلقه‌ای محدود از نخبگان مالی بر سیاست‌گذاری‌های کلان تأثیر می‌گذارند. نهادی که آنجا زاده شد، قرار بود سد راه بحران‌های مالی باشد اما در گذر زمان به یکی از جنجالی‌ترین کانون‌های نقد و مناقشه تبدیل شد.
اقتصاددانان مکتب پولی مانند میلتون فریدمن و آنا شوارتز، در کتاب جریان‌ساز «تاریخ پولی ایالات متحده» استدلال کردند که رکود بزرگ دهه‌ی ۱۹۳۰ نه سرنوشت محتوم سرمایه‌داری، بلکه محصول ناکامی فدرال رزرو بود. آن‌ها معتقد بودند این نهاد با انفعال و اجازه‌دادن به انقباض یک‌سوم حجم پول کشور، رکودی عادی را به فاجعه‌ای جهانی تبدیل کرد.
در عصر معاصر، منتقدان فدرال رزرو را به مخاطره اخلاقی متهم می‌کنند و می‌گویند این نهاد با ایفای نقش «آخرین ناجی»، به بانک‌های بزرگ جرئت می‌دهد تا بی‌محابا ریسک کنند؛ چراکه مطمئن‌اند در نهایت کسی برای نجاتشان وارد عمل خواهد شد؛ همان‌طور که در بحران مالی ۲۰۰۸ رخ داد.
باوجود همه‌ی انتقادها، هیچ‌کس نمی‌تواند قدرت فدرال رزرو را انکار کند. این نهاد با کنترل نرخ بهره، تنظیم عرضه پول و نظارت بر گردش تریلیون‌ها دلار، بر زندگی روزمره شهروندان آمریکا و همچنین بازارهای جهانی سایه می‌اندازد.
و شاید مهم‌تر از همه، میراث جزیره جکیل هنوز در ذات فدرال رزرو باقی‌مانده است: نهادی دوگانه، هم دولتی و هم خصوصی، هم شفاف و هم مبهم. نهادی که با یک اردوی به‌ظاهر ساده‌ی شکار مرغابی آغاز شد و امروز به‌عنوان یکی از مرموزترین و پرنفوذترین ستون‌های اقتصاد جهانی شناخته می‌شود.
