چرا یافتن قمرهای جدید منظومه شمسی بسیار دشوار است؟

یافتن قمرها دشوار است، اما می‌توان مطمئن بود که هیچ قمر بزرگی از دید ما پنهان نمانده است. مشتری قمری دیگر به بزرگی گانیمد ندارد و هنوز قمری دوم مانند تیتان در مدار زحل کشف نشده است. آنچه باقی مانده، قمرهای کوچک‌اند؛ اجرامی در ابعاد یک شهر که میلیاردها کیلومتر از زمین فاصله دارند.

وقتی سال گذشته بیست و هشتمین قمر اورانوس همراه با پانزدهمین و شانزدهمین قمر نپتون کشف شد، تیم پژوهشی با اطمینان گفت که دیگر قمری بزرگ‌تر از ۸ کیلومتر برای اورانوس و ۱۴ کیلومتر برای نپتون نباید وجود داشته باشد. قمری که به‌تازگی پیرامون اورانوس کشف شده، اندکی بزرگ‌تر از این حد است، اما درون مدار قمرهای بزرگ‌تر این سیاره قرار دارد؛ جایی که پیش‌تر احتمالاً تصور می‌شد کاملاً بررسی و تکمیل شده است.

برای مشتری و زحل، این محدودیت بسیار کوچک‌تر است: به‌ترتیب ۲ و ۳ کیلومتر؛ یعنی بزرگ‌ترین قمرهای تازه‌ای که ممکن است هنوز ناشناخته مانده باشند، چنین اندازه‌ای دارند. از آنجا که مجموعه‌ی بزرگ قمرهای تازه‌ی زحل احتمالاً حاصل یک برخورد فاجعه‌آمیز بوده که این همه قمر را پدید آورده، به احتمال زیاد باز هم قمرهای تازه‌ای کشف خواهند شد.

در مورد قمر تازه‌ی اورانوس هم نزدیکی بیش‌ازحد به سیاره مشکل‌ساز بود؛ زیرا خود سیاره بسیار پرنورتر از قمری با قطر ۱۰ کیلومتر است. علاوه بر این، شکل و موقعیت مدار هم اهمیت دارد. جهت‌گیری قمر ممکن است همیشه برای رصد مناسب نباشد. مدار برخی از قمرها نیز مثل قمرهای پس‌رونده، نامنظم است. بسیاری از این قمرها درواقع اجرامی هستند که از بخش‌های دیگر منظومه‌ی شمسی به دام افتاده‌اند.

از زمانی که گالیله چهار قمر بزرگ مشتری را کشف کرد، اخترشناسان همه‌ی قمرهای آسان برای شناسایی را یافته‌اند و حالا در حال جست‌وجوی موارد دشوارتر هستند: قمرهایی بسیار کوچک، کم‌نور و با مدارهای عجیب و طولانی. این کار با نگاه سریع امکان‌پذیر نیست. یافتن قمرها فرایندی طاقت‌فرسا و نیازمند تعهدی بلندمدت است.