اما شاید شگفت‌انگیزترین مدعی عنوان قهرمانان شنوایی، گروهی باشد که اغلب نادیده گرفته می‌شود: باله‌پایان یا پینیپدها که شامل فک‌ها، شیرهای دریایی و والروس‌ها هستند. براندون ساوثال، رئیس و پژوهشگر ارشد در انجمن محیط‌زیست ساوثال، معتقد است این جانوران کاری تقریباً غیرممکن انجام می‌دهند: شنیدن هم در زیر آب و هم در خشکی.
گوش انسان برای شنیدن در هوا تکامل یافته و زیر آب کارایی خود را از دست می‌دهد. جانوران دریایی نیز در خشکی تقریباً ناشنوا هستند. برای نمونه، اگر دلفینی را به خشکی بیاورید، تقریباً ناشنوا خواهد بود و جهت‌یابی صوتی ندارد. اما پینیپدها که در دریا شکار و در خشکی زادآوری می‌کنند، به شنوایی عالی در هر دو محیط نیاز دارند. راز این توانایی نیز در سازوکار منحصربه‌فرد گوش میانی آن‌ها نهفته است.
هنگام شنا، این جانوران فضای خالی گوش میانی خود را با خون پر می‌کنند تا امواج صوتی بدون پیچیدگی در محیط مایع حرکت کنند. با بازگشت به خشکی، گوششان دوباره با هوا پر می‌شود و شنوایی آن‌ها برای محیط جدید تنظیم می‌شود. ساوثال این ویژگی را «شگفت‌انگیز» توصیف می‌کند.
