خبر میان متنی
اکو ایران – منصوره محمدی: بطریهای کوچکِ رنگی، سوغاتی بسیاری از مسافران به جنوب ایران و به ویژه جزیره هرمز است و گردشگری در این جزیره را به خاک آن گره زده است. نوروز امسال بود که فروش خاک جزیره هرمز یکبار دیگر محل مناقشه دوستداران محیط زیست شد. انتشار تصاویری از بخشهای مختلف جزیره که خاک قرمز و نقرهای آن از دست رفته بود، در نهایت منجر به شکلگیری کمپینی برای بازگرداندن خاک جزیره هرمز شد. این نخستین بار نبود که خاک جزیره به تاراج میرفت. در 20سال گذشته به دفعات و در بازههای زمانی مختلف خبر قاچاق و فروش خاک جزیره به کشورهای حاشیه خلیج فارس رسانهای شده است. در سال 97 مجلس قانونی تصویب کرد که براساس آن انتقال و فروش خاک به خارج از کشور ممنوع و بر همین اساس هم مجازاتهایی تعیین شد. اما این قانون که بر انتقال خاک به خارج از کشور دلالت داشت و منجر به حفاظت از خاک جزیره هرمز نشد.
در کنار آن گسترش سفر به جزیره هرمز در سالهای اخیر، از ظرفیت برد این منطقه فراتر رفته و منجر به افزایش تجمع پسماند و به هم خوردن نظم زیستی منطقه شده است. ادامه این روند، در صورت عدم نظارت و ارائه راهکارهای قانونمند و متناسب با ظرفیت زیستی جزیره منجر به افزایش مخاطرات محیط زیستی در جزیره از جمله آلودگی، تخریب چشماندازها و تخریب و از دست رفتن زیستگاههای حیات وحش میشود.
ورود گردشگر چندبرابر ظرفیت برد
مرکز پژوهشهای مجلس در گزارشی که اخیرا با موضوع گردشگری در جزیره هرمز با تکیه بر حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست منتشر کرده است، اعلام کرد تنها در نوروز امسال میزان ورود گردشگر به این جزیره 3.8 برابر بیشتر از ظرفیت آن بوده است. با وجود ظرفیت واقعی اکوتوریسمی جزیره که 857 نفر در روز است و ظرفیت برد جاذبههای طبیعی که 685 نفر در روز برآورد شده است، اما در فاصله 1 تا 15 فروردین 127 هزار و 457 نفر به این بندر وارد شدند. تنها در روز 12 فروردین با ورود 11 هزار و 466 نفر گردشگر، رکورد گردشگری شکسته شد و در خلوتترین روز جزیره در ایام نوروز یعنی 15 فروردین، 3 هزار و 249 گردشگر به آن وارد شدند. در واقع در تمام تعطیلات نوروز این جزیره چندین برابر ظرفیت برد خود میزبان گردشگران بوده است. این در حالی است که در سال 1403 هیات وزیران آییننامهای را به تصویب رساند که براساس آن باید برنامهریزی برای سازوکارهای حفاظتی، نظارتی و اجرایی ظرفیت برد گردشگری جزیره هرمز تولید و منتشر میشد، اقدامی که البته تاکنون انجام نشده است.