«براساس محاسباتی که انجام شده، جمعیت شهر تهران تا 25 سال دیگر به بیش از 8.5 میلیون نفر می‌رسد، در مقابل این پیشبینی نکته‌ای هم وجود دارد، نفوس این شهر نباید از 4 میلیون نفر تجاوز کند.» این عصاره گزارش موسسه مطالعات و تحقیقات گروه جامعه‌شناسی دانشگاه تهران در سال 1345 است.
کارشناسان این گزارش با تمرکز بر پیامدهای رشد بی‌رویه پایتخت، راهکارهای توزیع متوازن فعالیت‌های اقتصادی در سطح کشور را تدوین کردند. در بخشی از این گزارش تاکید شده بود، جمعیت شهری ایران بین سال‌های ۱۳۳۵ و ۱۳۴۵ با ضریب رشد ۱۸۰ افزایش یافته، درحالی‌که روستاها ضریب ۱۱۸ را تجربه کرده‌اند.
سهم تهران از کل جمعیت شهری کشور از ۲۵ به ۲۷ درصد رسیده است. در بخش دیگری از این گزارش تاکید شده بود، ۳۸ درصد مهاجرت داخلی به تهران اختصاص دارد که عمدتاً از استان‌های تبریز، اراک، اردبیل، اصفهان و همدان صورت می‌گیرد. همچنین تمرکز بیش از ۴۰ درصد سرمایه‌گذاری‌های صنعتی بزرگ (بیش از ۱۰۰ نیروی کار) در تهران انجام می‌گیرد.
پژوهشگران این گزارش پیشنهادهای سیاستی برای کاهش تمرکز در تهران ارائه دادند. در این ویدئو بخش‌هایی از این گزارش را که حسین ایمانی جاجرمی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه به اشتراک گذاشته، مرور کردیم.
