به‌گزارش ساینس‌آلرت، دانیل کونترراس، باستان‌شناس انسان‌شناختی از دانشگاه فلوریدا، می‌گوید: «مصرف این مواد صرفاً برای تجربه‌ی رویاگونه یا توهم نبود؛ این کار بخشی از آیینی پیچیده، ساختارمند و انحصاری بود و جایگاه اجتماعی افراد را تثبیت می‌کرد.»
تغییر ظاهر بدن، خالکوبی و استفاده از مواد اثرگذار بر ذهن، رفتارهایی با قدمت طولانی در تاریخ بشر هستند. اگرچه امروزه مصرف این مواد غالباً امری ناپسند شمرده می‌شود، در گذشته‌های دور، آنچه رخ می‌داد، ریشه در زمینه‌های فرهنگی بسیار متفاوتی داشت.
مواد روان‌گردان در اختیار طبقات خاص و برگزیده جامعه قرار داشت
شواهد مصرف مواد روان‌گردان در بسیاری از نقاط باستانی جهان کشف شده است. در آمریکای جنوبی نیز، پژوهشگران مدت‌هاست احتمال می‌دهند که این مواد نقش مهمی در آیین‌های مذهبی ایفا کرده باشند. با‌این‌حال، تاکنون مدارک قطعی و مستقیمی از مصرف آن‌ها بسیار اندک بوده است.
یافته‌های اخیر در محوطه‌ی باستانی «چا‌وین دهوا‌نتار» در کوه‌های آند، تصویر دقیق‌تری از این آیین‌ها ارائه می‌دهد. در این محوطه‌ی باستانی آیینی، ۲۳ شی باستانی، عمدتاً لوله‌های استخوانی، کشف شده است. گروهی از پژوهشگران با هدایت جان ریک، باستان‌شناس در دانشگاه استنفورد، به بررسی ماهیت این ابزارها پرداختند.
بیشتر بخوانید
از میان اشیای کشف‌شده، ۲۲ عدد از استخوان حیوانات و یکی از صدف دریایی ساخته شده بود. پژوهشگران با نمونه‌برداری از باقی‌مانده‌های آلی روی این ابزارها و تجزیه‌و‌تحلیل مواد شیمیایی، موفق به شناسایی آثار تنباکوی وحشی (Nicotiana) و دانه‌های ویلکا (Anadenanthera colubrina var. cebil) شدند؛ ماده دومی، با نام علمی «انادنانترا کلبرینا»، حاوی ماده‌ای توهم‌زاست که شباهت بسیاری به روان‌گردان دی‌ام‌تی (N,N-Dimethyltryptamine) دارد.
دانه‌های نشاسته‌ای یافت‌شده درون لوله‌ها نیز آثاری از قرارگیری در معرض حرارت خشک را نشان داد. شواهد حاکی از آن است که ریشه‌های تنباکو و دانه‌های ویلکا ابتدا خشک و بو داده شده و سپس، به صورت پودر درمی‌آمدند تا آماده‌ی استنشاق شوند.
