اما این اولین بار نیست که سگ‌های رنگی در مناطق مربوط به شوروی سابق دیده می‌شوند. در سال ۲۰۲۱، ساکنان شهر دزرژینسک روسیه با مشاهده‌ی گله‌ای از سگ‌های آبی رنگ در نزدیکی یک کارخانه‌ی شیمیایی متروکه شگفت‌زده شدند. در آن مورد، گمان می‌رفت که سگ‌ها در سولفات مس، ترکیبی شیمیایی با رنگ آبی، غلتیده باشند.
پس از فاجعه‌ی هسته‌ای آوریل ۱۹۸۶، حدود ۱۲۰ هزار نفر از شهر پریپیات و مناطق اطراف آن مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند. بسیاری از آن‌ها حیوانات خانگی خود را جا گذاشتند؛ حیواناتی که برخلاف انتظار زنده ماندند و نسلشان در زمین‌های متروکه‌ی اطراف نیروگاه ادامه پیدا کرد.
پروژه‌ی «سگ‌های چرنوبیل» که توسط موسسه‌ی غیرانتفاعی کلین فیوچرز فاند اداره می‌شود، وظیفه‌ی نظارت و عقیم‌سازی این حیوانات را برعهده دارد و از سال ۲۰۱۷ تاکنون بیش از هزار سگ و گربه را برای کنترل جمعیت نیمه‌وحشی آن‌ها عقیم کرده است.
تیم همچنین هرگونه شایعه مبنی بر استفاده از رنگ برای علامت‌گذاری سگ‌های عقیم‌شده را رد کرد. دکتر بتز تأکید می‌کند: «ما پس از جراحی، فقط با یک مدادشمعی موقت روی سر سگ‌ها یک علامت کوچک سبز، قرمز، آبی یا بنفش می‌گذاریم که طی دو تا سه روز پاک می‌شود. اما این سگ‌های آبی تقریباً از سر تا پا رنگی شده‌اند و وضعیتشان کاملاً متفاوت است.»
در غیاب انسان، حیات وحش در منطقه‌ی ممنوعه‌ی چرنوبیل شکوفا شده است. مطالعات نشان می‌دهد جمعیت‌های پایداری از گراز وحشی، روباه قرمز و سگ راکونی در این منطقه زندگی می‌کنند. اما شاید شگفت‌انگیزترین نمونه، گرگ‌های بومی باشند که به نظر می‌رسد دچار جهش‌های محافظتی شده‌اند که شانس بقای آن‌ها در برابر سرطان را افزایش می‌دهد.
