میزان نور خورشید که به دایره قطبی جنوب می‌رسد در طول میلیون‌ها سال تغییر نکرده است، اما در دوره کرتاسه (از ۱۴۵ میلیون تا ۶۶ میلیون سال پیش)، آب‌وهوا بسیار گرم‌تر از امروز بود و میانگین دما بین ۶ تا ۱۴ درجه سانتی‌گراد بالاتر از دمای فعلی بود. به گفته کوراسیدیس، به ویژه دوره کرتاسه ابتدایی (از ۱۴۰ تا ۱۱۰ میلیون سال پیش) یکی از گرم‌ترین دوره‌های ۵۰۰ میلیون سال اخیر تاریخ زمین بود و این مسئله وجود کلاهک‌های یخی قطبی را منتفی می‌کرد.
بیشتر بخوانید:
دیرینه‌شناس‌ها از ده‌ها سال پیش در حال بررسی سنگ‌های حاوی فسیل دایناسورها در ایالت ویکتوریای استرالیا هستند؛ اما آن‌ها همچنین هاگ‌ها و دانه‌های گرده میکروسکوپی را نیز تحلیل کرده‌اند که ممکن است بقایای پوشش گیاهی نزدیک جنوبگان در دوره کرتاسه ابتدایی باشند.
کوراسیدیس و همکارش باربارا واگستاف، متخصص گرده و هاگ دانشگاه ملبورن برای مطالعه‌ی جدید، نزدیک به ۳۰۰ نمونه گرده و هاگ از ۴۸ مکان در امتداد ساحل ویکتوریا را بررسی کردند. این نمونه‌ها که بین ۱۳۰ تا ۱۱۰ میلیون سال قدمت دارند، می‌توانند حقایق زیادی را درباره‌ی تکامل جنگل‌ها و دشت‌های سیلابی که دایناسورها در آن‌ها زندگی می‌کردند، آشکار کنند.
پژوهشگران یافته‌های خود و نخستین بازسازی‌های تاریخ از چشم‌اندازهای قطبی دوره کرتاسه ابتدایی را ۷ مه در نشریه Alcheringa منتشر کردند. بر اساس این پژوهش، درخت‌های مخروطی باستانی بیشتر پوشش سایه‌بان جنگل را تشکیل می‌دادند، در حالی‌که سرخس‌ها، به‌ویژه سرخس‌های درختی فلس‌دار، سرخس‌های دوشاخه و گروهی دیگر از سرخس‌های ابتدایی بر لایه زیرین جنگل چیره بودند.
پژوهشگران متوجه شدند که حدود ۱۱۳ میلیون سال پیش، گیاهان گل‌دار به‌طور قابل‌توجهی ظاهر شدند که با زمان گسترش جهانی این گیاهان همخوانی دارد. کوراسیدیس در وب‌سایت کانورسیشن نوشت:
ظهور گیاهان گل‌دار به انقراض بسیاری از گیاهان لایه زیرین جنگل منجر شد. در نتیجه تا حدود صد میلیون سال پیش، جنگل‌های ویکتوریا شامل پوشش تاجی باز و غالباً مخروطی بودند. در لایه زیرین، گیاهان گل‌دار و سرخس‌ها در کنار خزه‌جگرها، شاخ‌خزه‌ها، لیکوفیت‌ها و خزه‌هایی شبیه به اسفاگنوم (خزه توربی) دیده می‌شدند.
احتمالا تغییر در پوشش گیاهی بر دایناسورها تأثیر گذاشت و بسیاری از آن‌ها تا پایان دوره کرتاسه رژیم غذایی خود را به گیاهان گل‌دار گسترش دادند.
