اگرچه غوطهوری در آب سرد پس از تمرین سخت بهعنوان روشی محبوب برای تسریع بازیابی عضلات شناخته میشود، مطالعهای جدید نشان میدهد که این روش در زنان تأثیر معناداری بر روند بازیابی ندارد. حتی استفاده از آب گرم نیز در این تحقیق، هیچ مزیتی در کاهش درد یا بهبود عملکرد عضلات نشان نداد.
بهگزارش ساینسنیوز، در مطالعهی جدید، ۳۰ زن جوان (با میانگین سنی ۲۳ سال) پنج ست ۲۰تایی از تمرینات پرفشار پرش از جعبه (دراپ-جامپ) انجام دادند؛ حرکاتی که شامل پریدن از سطحی به ارتفاع ران و سپس پرشی قدرتمند بلافاصله بعد از رسیدن پاها به زمین، رو به بالا است. پس از تمرین، شرکتکنندگان یکی از سه پروتکل بازیابی را انجام دادند: غوطهوری ۱۰ دقیقهای در آب سرد با دمای ۱۰ درجه سانتیگراد، غوطهوری ۱۰ دقیقهای در آب گرم با دمای ۴۰ درجه سانتیگراد یا انجامندادن هیچکدام.
دو ساعت پس از نخستین غوطهوری، یکبار دیگر همان روند تکرار شد. محققان در روزهای اول، دوم و سوم پس از آزمایش، به بررسی شاخصهای بازیابی عضلانی شامل قدرت عضله، میزان درد و التهاب پرداختند و همچنین مقدار کراتینکیناز (نشانگر آسیب عضلانی در خون) را اندازهگیری کردند.
بیشتر بخوانید
روند بازیابی عضلات در هر سه گروه تقریباً مشابه بود. در مقایسه با گروه کنترل، نه غوطهوری در آب سرد و نه در آب گرم، تفاوت معناداری در قدرت عضلات، درد یا ورم ایجاد نکرد.
نتایج تحقیق جدید از معدود دادههایی هستند که بهطور خاص دربارهی بازیابی عضلات در زنان منتشر شدهاند؛ چرا که اغلب مطالعات قبلی دربارهی غوطهوری در آب سرد بر مردان تمرکز داشتهاند. به گفتهی ونسا ولاوئر، پژوهشگر علوم ورزش و توانبخشی در دانشگاه علوم کاربردی و هنرهای سوئیس جنوبی در شهر لاندکورت، اگرچه برخی از آن تحقیقات قبلی مزایایی برای غوطهوری در آب سرد نشان دادهاند، نتایج مطالعات جدید، اصلاً قطعی نیستند.
تأثیرات غوطهوری در آب پیچیدهتر از سنجشهای عضلانی است
اگرچه تحقیق جدید تا حدی جریان محبوب غوطهوری در آب سرد را زیر سؤال میبرد، باید توجه داشت که تأثیرات چنین روشی ممکن است پیچیدهتر از آن باشد که تنها با سنجشهای عضلانی سنجیده شود. بهگفتهی ولائور، عوامل روانشناختی همچون باورها و انتظارات افراد نیز نقش مهمی ایفا میکنند. او میگوید: «مزایای ذهنی مانند احساس شادابی یا خستگی کمتر، ممکن است برداشت فرد از بازیابی و میزان انگیزه را بهطور مثبت تحتتأثیر قرار دهند؛ عواملی که در تمرین و رقابت بسیار کلیدی هستند.»
نتایج مطالعه در نشریهی PLOS One منتشر شدهاند.