دیتاسنترها به مصرف مقادیر عظیمی انرژی و آب و همچنین تولید سطوح نگرانکنندهی گازهای گلخانهای (عامل تغییرات اقلیمی) شهرت دارند؛ اما دیتاسنترها یک «شر ضروری» تلقی میشوند، چون نیازهای فناورانهی دنیای مدرن نهتنها بر اهمیت آنها افزوده، بلکه ارزش تجاریشان را بهشدت تقویت کرده و شرکتهای بزرگ سودهای کلانی از این بخش به دست میآورند.
ساختمانهای عظیمی که برای نگهداری ردیفهای بیپایان سرورها و تجهیزات شبکه (که روزانه ترابایتها اطلاعات را در سراسر جهان پردازش میکنند) طراحی شدهاند، در سالهای اخیر با سرعتی حیرتآور در حال پدیدارشدن هستند و به نظر میرسد یک ایالت خاص در آمریکا بیش از هر جای دیگری در جهان میزبان این مراکز است.
این ایالت، ویرجینیا است؛ نه یکی از ایالتهای غربی آمریکا که به قطبهای فناوری نزدیکتر هستند و نه حتی منطقهای خارج از آمریکا که بتوان زمین را با قیمت کمتری تهیه کرد. در حال حاضر، گزارشها حاکی از وجود نزدیکبه ۶۰۰ دیتاسنتر در اشکال و اندازههای مختلف در سراسر ویرجینیا است و برنامههایی مستمر برای افزودن بر این تعداد وجود دارد.
ویرجینیا از نظر جغرافیایی بهترین مکان برای ساخت دیتاسنتر نیست؛ اما چند عامل کلیدی این ایالت را به مکانی ایدئال تبدیل میکند.
ویرجینیا، بهویژه بخشهای شمالیاش، از دیرباز مرکز فعالیت پیشگامان اینترنت مانند America Online (AOL) بود. زمانی که آن شرکتها از محل رفتند، بخش عمدهی زیرساختهای خود را بر جا گذاشتند و اکنون صاحبان دیتاسنترها از این میراث به نفع خود استفاده میکنند.
ویرجینیا همواره به داشتن تعرفههای معقول انرژی شهرت داشت. همچنین تا پیش از رونق ساختوساز، مقادیر شگفتانگیزی زمین نسبتاً ارزان برای توسعه در دسترس بود. این طرح شامل پهنهی وسیعی از زمینهای مجاور فرودگاه بینالمللی دالاس بود که اکنون به بخش ثابتی از منطقهی معروف به «کوچهی دیتاسنترها» (Data Center Alley) در ویرجینیای شمالی تبدیل شده است.
سیاری از ساکنان ویرجینیا از ادامهی ساخت این سازههای غولپیکر که مناظر زیبا را اشغال میکنند، بههیچوجه خشنود نیستند. برخی حتی در مورد مزایای ساخت این سازهها تردید دارند؛ چون معتقدند این مراکز تأثیر چندانی بر اشتغالزایی محلی ندارند و در برخی موارد، میتوانند ضمن مصرف مقادیر هنگفت آب، باعث تورم شدید در هزینهی انرژی شوند.
